Aanvallen! Met je kind naar voetbal gaan kijken?

Een vriend schreef op facebook iets over een uit de klauwen gelopen voetbal match in Israel. Natuurlijk ging het hierbij over een joods arabisch conflict. Maar in mijn perceptie doet dat er niet toe. Ajax Feienoord, Chelsey Liverpool of Real Barca, het is gewoon inherend aan voetbal. Daarbij kwam terloops ook de vraag wat voor voorbeeld het is als je met je kind gezellig naar voetbal gaat kijken. Het klinkt misschien flauw, maar ik heb werkelijk een hekel aan voetbal. Had ik als kind op school al omdat bij verplicht meevoetballen ik dan geheid zo een bal knalhard in het gezicht kreeg, maar ook op tv, deed dat stadion gevoel mij huiveren. De term aanvallen alleen al. :( Daarnaast kwamen in de 60er jaren de eerste beelden van Nazi Duitsland met regelmaat op tv. De overigens werkelijk fenomenaal knappe beelden van Lenie von Richtenstahl in Nürenberg en Olympisch Berlijn en de beelden van Standard, Anderlecht of Beerschot hadden bij mij dezelfde uitwerking: huivering voor de massa. En nog steeds overvalt mij dat gevoel als er voor het begin van de wedstrijd de shots van de supporters over het beeld rollen. Er hoeft niet eens een foute kreet te vallen. Dat samenhorigheidsgevoel dat bij iedereen ontstaat doet mij dus buikpijn krijgen. Het idee alleen al om met z'n allen in hetzelfde shirt, met diezelfde sjaal, in de kroeg naar het scherm te zitten kijken maakt dat ik zo snel mogelijk weg wil wezen. Ook in ons Café 't Pleintje kan ik niet snel genoeg vluchten als plots de muziek uit gaat en ik dat stadion geroezemoes hoor. Maar bijv bij kunstschaatsen, turnen, atletiek e.d. is de stadionsfeer totaal anders omdat iedereen met respect voor alle deelnemers applaudisseren zal. Dat vind ik zeker voor kinderen een goed voorbeeld. :) En zelfs als in dit geval de eventuele daders berecht zullen worden, vind ik voetbal een slecht voorbeeld voor kinderen. Ik zei al, het zal misschien flauw klinken... in de oren van voetballiefhebbers. ;)